پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و به مدت یک دهه سیاست خارجی ایران مبتنی بر اصول اسلامی بود. اما پس از وفات امام خمینی (ره) طبقه حاکم در ایران ضمن نگه داشتن ایدئولوژی اصول اسلامی در رویارویی با آمریکا و رژیم صهیونیستی اما سیاست خارجی خود را مبتنی بر بقای نظام قرار داده و واقع گراتر کردند. در این راستا رویارویی با آمریکا و رژیم صهیونیستی از طریق سه عنصر نیروهای خارجی، موشک های دور برد و برنامه هسته ای قوی پیش گرفته می شد. بر این اساس مسائل دیگری مانند رشد اقتصادی و جامعه مدنی تا جایی اهمیت داشتند که با موضوع بقای نظام و اصول ایدئولوژیک آن در تعارض نباشند. ایدئولوژی و سیاست خارجی ایران از 1979 تا 1989 تجسید این سیاست را می توان در امام خمینی (ره) مشاهده نمود. سیاست خارجی بر اساس اصول اسلامی از دهه شصت میلادی و مبارزه با حکومت پهلوی آغاز شد. در آن زمان هم این سیاست علاوه بر اینکه بر این اصول متکی بود، به مخالفت با غرب و آمریکا برخاسته بود و در آن زمان مارکسیست ها متحد اسلامگراها در مبارزه با غرب بودند. این نگاه مبتنی بر اصول اسلامی از جهان عرب و نگاه افرادی مانند سید قطب و حسن البنا تأثیر پذیرفته بود. از جمله موارد تأثیرپذیری اسلامگراهای شیعی ایرانی از اسلامگراهای اهل سنت عرب در خصوص قضیه فلسطین و محوریت قرار دادن آن در عرصه سیاسی می باشد. در این چارچوب کتاب های اندیشمندان اسلامگرای اهل سنت مانند سید قطب در ایران ترجمه می شد و افکار وی به عنوان زیربنای ایدئولوژی اسلامگرایانه در ایران قرار داده شد و با چنین افکاری اسلامگرایان به مبارزه با رژیم پهلوی پرداختند زیرا از نظر آنان این رژیم نماد غرب گرایی بود که بر اساس افکار امثال سید قطب باید با آن مبارزه می کردند. بر اساس…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.