وضعیت نظامی در خاورمیانه با مه جنگ پوشیده شده است. همه می‌دانند که ایران پشت این حملات است، مهمات، پول و مشاوره می‌دهد، اما تاکنون از اینکه هدف مستقیم حمله نظامی در خاک خود قرار بگیرد، گریخته است. در این وضعیت ناپایدار، تقریباً یک ترس جهانی وجود دارد که ممکن است درگیری به جنگی تبدیل شود که هم اجتناب‌ناپذیر و هم ناخواسته به نظر می‌رسد. منبع تنش فزاینده، از زمان خروج از افغانستان در اوت 2021، ناشی از ناتوانی ایالات متحده در طرح استفاده مداوم از زور است که ایران و گروه‌های وابسته به آن را ترغیب می‌کند تا در اقدامات خود جسورتر شوند. این تهدیدها پیامدهای داخلی نیز برای این سوال دارد که چگونه کنترل واکنش آمریکا به این جنگ باید بین کنگره و رئیس جمهور تقسیم شود. در اوایل سال 1973 با قطعنامه اختیارات جنگ، کنگره به دنبال بستن دست های رئیس جمهور بود. رئیس جمهور ممکن است به یک حمله مسلحانه به کشور یا نیروهای نظامی آن دستور دهد، بدون اینکه منتظر مجوز کنگره باشد. اما طبق قانون، رئیس جمهور ملزم است که اقدام نظامی را ظرف 48 ساعت گزارش دهد، و پس از 60 روز از زمان ارائه گزارش مورد نیاز، اقدام را متوقف کند، مگر اینکه کنگره اعلان جنگ کرده باشد. بنابراین تغییر از اعلان جنگ به مجوز نیروی نظامی نشان دهنده یک تغییر ظریف در توازن قدرت است.
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.