کشورهای خلیج فارس چگونه می توانند اقتصاد داخلی وابسته به سوخت فسیلی خود را کربن زدایی کنند و کاهش دهند یا پیکربندی مجدد کنند؟ شرایط امارات کاملاً مشابه شرایط همسایگان پردرآمد آن در شورای همکاری خلیج فارس (GCC) است: بحرین، کویت، عمان، قطر و عربستان سعودی. به غیر از قطر، همه آنها اهداف کربن خالص صفر دارند (امارات عربی و عمان در سال 2050؛ بحرین، کویت و عربستان سعودی در سال 2060). اما سایر تولیدکنندگان نفت و گاز منطقه ای، به ویژه ایران، عراق، مصر، لیبی و الجزایر دارای جمعیت بسیار بیشتر و سطح درآمد پایین تری هستند و با بی ثباتی سیاسی و اقتصادی مواجه هستند. امارات متحده عربی و عربستان سعودی برنامه های قابل توجه و معتبری برای توسعه ظرفیت تولید دارند، همانطور که عراق نیز این کار را انجام می دهد، هرچند که چالش سخت تری برای عرضه دارد. و اگرچه انتشار گازهای گلخانه‌ای حاصل از صادرات نفت و گاز در حیطه اختیارات کشور واردکننده است، نه تولیدکننده، این برنامه‌ها به عنوان تهدیدی برای هدف توافق پاریس - یعنی نگه داشتن افزایش میانگین دمای جهانی تا «زیر ۲ درجه سانتی‌گراد» تلقی می‌شوند. در عین حال، این صادرکنندگان نفت و گاز - و به ویژه چهار رهبر خلیج فارس، عربستان سعودی، امارات، قطر و عمان - به دنبال این هستند که نقاط قوت خود را در سیاست و دیپلماسی آب و هوا بازی کنند. در حالی که عربستان، قطر، امارات و کویت همگی برنامه‌هایی برای افزایش ظرفیت تولید نفت و/یا گاز دارند، آنها همچنین به دنبال تقویت موقعیت خود در بازارهای آینده، از طریق قراردادهای بلندمدت برای فروش LNG به ویژه در کشورهای آسیایی با درآمد متوسط مانند چین، هند، مالزی، اندونزی و ویتنام هستند که جایگزینی برای زغال سنگ با کربن بالاتر در آسیا است. عربستان سعودی، امارات متحده عربی و عمان، به…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.