در میان تلفات وحشتناک غیرنظامیان، جامعه بینالمللی باید قدمی به عقب بردارد و به ریشه وحشتناک آن نگاه کند. جهان ممکن است از حجم حمله حماس غافلگیر شده باشد، اما نباید تعجب کند که این اتفاق افتاده. جامعه بینالمللی بخشی از مسئولیت را بر عهده دارد که اجازه داده درگیری شعلهور شود و طولانیترین اشغال در تاریخ مدرن را بپذیرد. هیچ ابتکار صلحی از سال 2014 وجود نداشته است. زمانی که جان کری، وزیر امور خارجه ایالات متحده تلاش های خود را برای آغاز یک روند سیاسی کنار گذاشت. ایالات متحده از آن زمان به بعد به جای دیگر معطوف و دیگر به دنبال تلاش برای ایجاد صلح نبود. در همین حال، جامعه بین المللی مشارکت سیاسی خود را با ابزار حمایت اسمی از راه حل دوکشوری، بدون هیچ برنامه ای برای اجرای آن، دخالت سیاسی خود را محدود کرده است. جهان دیگر نمی تواند این واقعیت را نادیده بگیرد تا زمانی که اشغالگری اسرائیل ادامه داشته باشد، خون های بیشتری از هر دو طرف ریخته خواهد شد. فلسطینی ها در غزه نزدیک به بیست سال است که در محاصره اسرائیل و محبوس شده اند. انفجاری با چنین ماهیت وحشتناکی نتیجه مستقیم فقدان هر افق سیاسی بود. تلاش های اخیر در منطقه تقریبا به طور کامل بر روی توافق نامه ابراهیم و این تصور غلط که صلح در منطقه بدون توافق با فلسطینیان تحت اشغال امکان پذیر است، متمرکز شده است که آن افسانه اکنون در هم شکسته است. تاریخ منطقه به ما آموخته است که از میان بحران هایی به این بزرگی، پیشرفت های سیاسی می تواند حاصل شود. جنگ اکتبر 1973 منجر به صلح بین مصر و اسرائیل شد. انتفاضه اول و به دنبال آن جنگ اول خلیج فارس به کنفرانس صلح مادرید منتهی شد. اما این بار وضعیت متفاوت است. جامعه بین المللی با یک دولت تندرو…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.