مطالعات مختلف نشان میدهد، منابع هیدروکربونی تا سال 2050 همچنان به‌عنوان عمده‌ترین منابع تأمین انرژی جهان باقی خواهند ماند. بررسی روند این منابع و توزیع جغرافیایی آن‌ها نشان میدهد تا افق 2025 میلادی تنها پنج کشور حوزه خلیج‌فارس شامل جمهوری اسلامی ایران، عربستان سعودی، کویت، عراق و امارات متحده عربی به‌عنوان عمده‌ترین تولیدکنندگان نفت و کشورهای ایران، روسیه، قطر، عربستان سعودی و امارات متحده عربی پنج تولیدکننده اصلی گاز در آن زمان خواهند بود. میزان ذخایر نفتی و گازی ایران این کشور را به یک گزینه جذاب برای تأمین امنیت پایدار انرژی چین مبدل کرده است. چینی‌ها با درک این موضوع در سال‌های اخیر تلاش‌های وسیعی برای ارتقای روابط با ایران انجام داده‌اند تا در پرتو آن بتوانند سهم خود را از ذخایر این کشور هر چه بیشتر افزایش دهند. در سال‌های اخیر و با شدت گرفتن تحریم‌ها، برخلاف هند، چین هرگز واردات نفت ایران را متوقف نکرده است[1]. در این راستا سند برنامه همکاری جامع جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین موسوم به برنامه ۲۵ ساله در تهران که به امضای محمدجواد ظریف و وانگ یی، رسیده است، چشم‌انداز روشنی از گسترش تعاملات در حوزه نفت و انرژی را ترسیم می‌کند. بر اساس این قرارداد چین مایل است در پروژه‌های مختلف ایرانی ازجمله انرژی هسته‌ای، بنادر و توسعه صنایع نفتی و گازی سرمایه‌گذاری کند و در مقابل چین به‌نوعی تضمین دریافت مستمر نفت از ایران را دریافت می‌کند. [2] از سوی دیگر، در سال‌های اخیر چین توجه ویژه‌ای به پاکستان به‌خصوص در بعد ترانزیتی داشته است. علت این مسئله آن است که پاکستان با مناطق کلیدی ِچین هم‌مرز است؛ با آسیای مرکزی از طریق افغانستان، یا خاورمیانه از طریق ایران و هند. در سال‌های اخیر با توجه به پتانسیل‌های ویژه ترانزیتی که پاکستان دارد چین سرمایه‌گذاری‌های خود را در این کشور افزایش داد و طرح کریدور اقتصادی چین-پاکستان…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.