قفقاز جنوبی دستخوش یک دگرگونی ژئوپلیتیکی است. جنگ اوکراین و حل مناقشه قره باغ به معنای ورود این منطقه به عصر جدیدی است. ارمنستان، آذربایجان و گرجستان به تدریج تلاش می کنند با تنوع بخشیدن به سیاست خارجی خود، وابستگی خود به روسیه را محدود کنند. گرجستان روابط خود را با اتحادیه اروپا، چین و - تا حدی - ایالات متحده تقویت کرده است، در حالی که آذربایجان به دنبال روابط نزدیکتر با ترکیه، اسرائیل و تعدادی از کشورهای اروپایی است. ارمنستان پس از گذراندن از شکست در قره باغ، برای تعامل نزدیکتر با اتحادیه اروپا، نزدیک شدن به ترکیه و حتی پیوندهای نظامی با هند تلاش کرده است. به جای عرصه رقابت بین روسیه و غرب، قفقاز جنوبی به یک فضای ژئوپلیتیکی بسیار شلوغ تبدیل شده است که شش قدرت بزرگ در آن برای نفوذ با هم رقابت می کنند. با این حال، ما فقط شاهد پایان دوره پس از شوروی نیستیم. ما شاهد پایان نفوذ انحصاری روسیه در قفقاز جنوبی هستیم که تقریباً دویست سال ادامه داشته است. تعمیق روابط در تجارت رو به رشد، سرمایه گذاری، زیرساخت های انرژی و راه آهن که قفقاز جنوبی را به دو قدرت بزرگ همسایه یعنی ترکیه و ایران متصل می کند، از نمودهای این امر است. ترکیه متحد کلیدی آذربایجان است و همچنین از روابط نزدیک با گرجستان برخوردار است، در حالی که ارمنستان از حمایت ایران برخوردار است. ترکیه برای توسعه اتصال شرق به غرب که زیرساخت های سنتی شمال به جنوب تحت حمایت روسیه را قطع می کند، فشار آورده است. تکمیل موفقیت‌آمیز راه‌آهن باکو- تفلیس- قارص یکی از نمونه‌های آن است. اقدام دیگر باکو و آنکارا فشار بر ارمنستان برای یک مسیر جدید از طریق سیونیک به نخجوان است. ایران نیز پیروزی های چشمگیری کسب کرده است. در ماه اکتبر، قراردادی با باکو در مورد کریدور ترانزیتی…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.