«مرکز مطالعات راهبردی و بین‌المللی» طی یادداشتی مورخ ۳ شهریور ۱۴۰۲ به قلم بن‌کاهیل از مشاوران شرکت‌های نفت و گاز آمریکایی و گراسلین‌باسکاران از مشاوران سابق بانک جهانی؛ به ارزیابی تأثیرات عضویت شش کشور جدید به بریکس پرداخته است. نویسندگان هدف افزایش اعضا به خصوص عضویت کشورهای نفت‌خیز خاورمیانه و هم‌چنین آرژانتین به عنوان یکی از منابع لیتیوم را؛ رقابت بریکس با G7 دانسته‌اند تا بتواند امنیت تأمین انرژی اعضای خود را محقق کند. به تعبیر نویسندگان، بریکس مانند «مشارکت در امنیت منابع معدنی»(MPS) که ابتکاری تحت رهبری آمریکا و اروپاست؛ درصدد افزایش سرمایه‌گذاری‌های دولتی و خصوصی در زنجیره تامین مواد معدنی حیاتی در میان متحدان خواهد بود. طبق این یادداشت، بریکس با اعضای جدید، دارای ۷۲ درصد خاک‌های کمیاب، ۷۵ درصد منیزیم، ۵۰ درصد گرافیت، ۲۸ درصد نیکل و ۱۰ درصد مس جهان خواهد بود. ایجاد محدودیت‌های صادراتی به نفع اعضا می‌تواند فرآیند توسعه در دیگر کشورهای غیرعضو را با مشکل مواجه کند. نویسندگان مدعی هستند که بریکس ممکن است شاهد افزایش سرمایه‌گذاری در پروژه‌ها و مکان‌هایی باشد که کشورهای غیرشریک از آنها اجتناب می‌کنند. مثلاً این ائتلاف احتمالاً در ازای مقداری مس، روی و لیتیوم، بر ایران که برای جذب سرمایه با تحریم‌های غرب روبروست، سرمایه‌گذاری خواهد کرد. به نظر می‌رسد افزایش کشورهای نفت‌خیز ایران، امارات و عربستان؛ اگر به افزایش سهم چین از منابع انرژی منتهی شود، وابستگی اروپا به منابع انرژی آمریکا را افزایش داده و اتفاقاً هم‌سویی اروپا با آمریکا در مواجهه با چین را تقویت کند.
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.