جنبشی که حول اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» به رهبری زنان و جوانان ایرانی متحد شد، بسیاری از سیاستمداران دموکراسیهای غربی را برانگیخت تا حمایت خود را از مردم ایران ابراز کنند. رهبران اعم از رئیس جمهور آمریکا جو بایدن همتای فرانسوی امانوئل مکرون و نخست وزیر کانادا جاستین ترودو متعهد شدند که در کنار معترضان ایرانی که از دستورات جمهوری اسلامی سرپیچی می کنند، بایستند. آنها همچنین ایده هایی در مورد چگونگی نظم دادن به دولت در تهران به دلیل سرکوب بی رحمانه آن ارائه کردند. معیارهای که بیشتر بر تحریم های هدفمند متمرکز بودند. در ماههای اخیر، تظاهرات خیابانی کاهش یافته است، اما حرکت جنبش با اقدامات نافرمانی مدنی همراه با رد حجاب اجباری توسط زنان ادامه دارد. اما زمانی که مردم ایران تحت فشار مضاعف انزوای بینالمللی و مشت آهنین دولتشان در داخل قرار گرفتهاند، عموماً ابراز حمایتهای بینالمللی از مرزهای لفاظی فراتر نرفته است و کمکها در قالب حمایتهای اقتصادی و بشردوستانه انجام شده است. و به معترضان درگیر ارائه نشده است. گم شده در عمل اولاً، در طول ماههای پرآشوب اوج قیام در ایران، در هیچ نقطهای، قدرتهای اروپایی و آمریکای شمالی ابتکاراتی را پیشنهاد نکردند که بتواند برای ایرانیان عادی، از جمله دانشجویان، روزنامهنگاران و فعالان جامعه مدنی، ادامه مبارزه برای آزادی را آسانتر کند. و محرومیت جهانی که مدتها بر آنها تحمیل شده بود را معکوس کنند. سازمانهای بینالمللی نیز نتوانستهاند وعدههای خود را به کمکهای قابل سنجش تبدیل کنند و سازمان ملل به جای برداشتن گامهای مشخص برای جانبداری از مردم ایران، به اظهارات پراکنده نگران کننده بسنده کردهاند. در مقابل، محدودیتهای بیشتری برای ارتباط جوانان ایرانی با جهان ایجاد شد. مثلا وزارت خارجه آلمان اعلام کرد که در پاسخ به خشونتهای حکومت ایران، حضور مراکز فرهنگی و موسسات زبان آلمانی در تهران کاهش مییابد. در درجه اول این دانشجویان ایرانی بودند که…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.
راهنمای دریافت اشتراک
بیشتر