اگرچه توافق پکن بین عربستان سعودی و ایران نتیجه مذاکرات سختی بود که با میانجیگری چین انجام شد، اما عوامل دیگری باعث شد دو کشور این توافق را امضا کنند و روابط دیپلماتیک کامل را از سر بگیرند. احتمالاً برجسته‌ترین این عوامل، پیروی از سیاست قدرت منطقه‌ای است که هم ریاض و هم تهران برای دهه‌ها دنبال می‌کنند. برای ریاض ترس از دست دادن اهرم فشار در شام و امید به مهار حمایت ایران از حوثی ها در یمن و همچنین تمایل به تمرکز بیشتر بر سیاست های توسعه داخلی، انگیزه های امضای قرارداد با دشمن قسم خورده آن بود. در واقع، برای سال‌ها، سعودی‌ها به شدت هرگونه احتمال نزدیک شدن به دشمن شیعه خود را رد می‌کردند. با این حال، با تمام ابزارهای ممکن برای تضعیف نقش ایران در منطقه، چه از طریق حمله به متحدانش و چه با هدف قرار دادن امنیت داخلی آن، آنها هیچ انتخاب دیگری جز توافق نداشتند. طی دهه گذشته، ایران و عربستان سعودی در طرف مقابل تعدادی از درگیری‌های منطقه‌ای قرار داشته‌اند و ریاض بدون وقفه، اما ناموفق تلاش می‌کرد تا از نفوذ تهران بکاهد و در کشورهایی مانند سوریه، عراق و لبنان، نفوذ خود را افزایش دهد. ریاض به منظور تامین منافع خود در سوریه، ریسک حمایت از شبه نظامیان مخالف مسلح را برای سرنگونی رژیم اسد پذیرفت. با این حال، با ادامه جنگ در یمن، هزینه این حمایت غیرقابل تحمل شد و سعودی ها متوجه شدند که تلاش های آنها برای برکناری اسد محکوم به شکست است. هزینه‌های مادی و معنوی که ماجراجویی سعودی در سوریه به همراه داشت، بار ناخواسته‌ای بود که به سیاست‌های توسعه داخلی متزلزل و تکه‌تکه‌ای که پس از محمد بن سلمان، دنبال شد. تمایل محمد بن سلمان برای ایجاد محیطی مساعد برای به دست گرفتن قدرت پس از مرگ پدرش، او را مستعد مسیری ملایم‌تر کرد…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.