این مقاله بررسی می‌کند که چگونه اوکراین سیستم‌های بدون سرنشین مبتنی بر هوش مصنوعی را برای کاهش دخالت مستقیم رزمندگان و در عین حال افزایش اثربخشی رزمی، توسعه می‌دهد. اگرچه جنگ کاملاً خودکار و بدون حضور نیروی انسانی همچنان یک آرزو است، اما پیشرفت‌های چشمگیری به ویژه برای سیستم‌های هوایی حاصل شده است، اما نظارت انسانی در تصمیمات مربوط به درگیری همچنان حیاتی است. یافته‌های کلیدی: هدف ارتش اوکراین، حذف رزمندگان از درگیری مستقیم و جایگزینی آن‌ها با سیستم‌های خودمختار بدون سرنشین است. این هدف، منعکس‌کننده‌ی نیاز به حفظ نیروی انسانی محدود و غلبه بر آسیب‌پذیری‌هایی مانند خستگی، استرس و ظرفیت محدود برای پردازش و ادغام حجم وسیعی از داده‌ها از منابع و حسگرهای مختلف است. اگرچه این چشم‌انداز هنوز به صورت یک استراتژی مکتوب رسمی نشده است، اما ارتش و صنایع دفاعی اوکراین را حول محور پذیرش، اکتساب و استقرار سریع فناوری‌های پیشرفته - از جمله قابلیت‌های مبتنی بر هوش مصنوعی - و گسترش سیستم‌های بدون سرنشین متحد می‌کند.خودمختاری - که ارتش ایالات متحده آن را توانایی یک سیستم برای دستیابی به اهداف به طور مستقل یا با حداقل نظارت در محیط‌های پیچیده و غیرقابل پیش‌بینی تعریف می‌کند - هنوز در میدان نبرد جنگ اوکراین وجود ندارد. دلیل اصلی این امر این است که فناوری لازم - به ویژه هوش مصنوعی - به سطح توسعه مورد نیاز نرسیده است. علاوه بر این، اوکراین هیچ تعریف قانونی یا سیاستی رسمی برای «خودمختاری» یا «سیستم‌های تسلیحاتی خودمختار» ندارد. در نتیجه، ارتش اوکراین اصطلاح «سیستم‌های خودمختار» را به طور مترادف با «سیستم‌های بدون سرنشین» یا پلتفرم‌های مجهز به عملکردهای خودمختار اساسی مانند ناوبری یا هدف‌گیری به کار می‌برد.استقرار کنونی هوش مصنوعی از نظر دامنه محدود است و به جای فعال کردن خودمختاری کامل سیستم، عملکردهای خاصی را بهبود می‌بخشد و برخی از چالش‌های عملیاتی را برطرف می‌کند. هوش مصنوعی یک فناوری اساسی…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.