پنج عامل کلیدی شکل‌دهنده سیاست خارجی ایران

رصدخونه اندیشکده ها :رصدگر

به نظر می‌رسد ایران با اولویت دادن به منافع اقتصادی، رویکرد خود را در تعاملات دیپلماتیک با همسایگان و غرب تغییر می‌دهد. در حالی که باید مراقب اقدامات ایران در قبال ایالات متحده، عربستان سعودی، روسیه و چین بود، این اقدامات ممکن است نشان‌دهنده گام‌های عمل‌گرایانه با انتظار منافع کوتاه‌مدت باشد تا تغییرات عمیق ایدئولوژیک در موضع‌گیری. فشارهای سیاسی و اقتصادی داخلی به احتمال زیاد ایران را مجبور به ارزیابی مجدد رویکرد تقابلی خود در روابط با همسایگان و قدرت‌های جهانی خواهد کرد. یک عقب‌نشینی احتمالی از حمایت از حوثی‌ها آخرین پیامد بالقوه مهم تغییر موضع ایران است. در حالی که تهران تحت فشار سیاست‌های خود را بازنگری می‌کند، پنج عامل زیر قابل توجه هستند: ۱. دیپلماسی اقتصادی عمل‌گرایانه: تغییر رویکرد ایران به سوی تعامل با ایالات متحده؟ به نظر می‌رسد سیاست خارجی کنونی ایران تحت رهبری جدید بر تعامل اقتصادی عمل‌گرایانه، به ویژه با ایالات متحده، به عنوان ابزاری برای کاهش تنش‌های منطقه‌ای متمرکز شده است. یادداشتی از وزیر امور خارجه، عباس عراقچی، در ۸ آوریل در واشنگتن پست منتشر شد که بر تغییر رویکرد تهران به سوی جلب مستقیم غرایز تجاری رئیس‌جمهور دونالد ترامپ تأکید داشت و ایران را در صورت لغو تحریم‌ها به عنوان «بازار باز» برای سرمایه‌گذاری ایالات متحده معرفی می‌کرد. این نشان‌دهنده یک چرخش تاکتیکی به سوی دیپلماسی اقتصادی است که منافع فوری را بر موضع‌گیری ایدئولوژیک اولویت می‌دهد. تهران در حال کم‌اهمیت جلوه دادن خصومت‌های گذشته، از جمله ترور ژنرال قاسم سلیمانی، فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، توسط ایالات متحده در سال ۲۰۲۰ است و بر همکاری‌های آینده تأکید می‌کند و آمادگی برای یک «توقف استراتژیک» به جای تقابل را نشان می‌دهد. استقبال از تاجر، استیو ویتکاف، به عنوان مذاکره‌کننده ایالات متحده، بیشتر بر قصد ایران برای بازتعریف روابط از طریق تجارت و نه درگیری تأکید می‌کند. در داخل کشور، این رویکرد…