«در یک سیستم حکومتی مستقل و خودکامه، اهمیت ندارد که یک کشور بزرگ باشد یا کوچک، قوی باشد یا ضعیف. حاکمیت مستقل و مطلق آن به این بستگی دارد که آیا در سراسر امپراتوری، فرمانهای پادشاه به همه جا میرسد یا خیر. حتی اگر کشوری بزرگ باشد، اگر دستورات در تمام قلمرو آن نافذ نباشند، اگر قوانین سیاسی در هر منطقه متفاوت باشند، یا اگر دستورات صادر شده با فرمانهای پادشاه همخوانی نداشته باشند، آن کشور از حاکمیت تجزیهشده رنج میبرد. حتی چین، با وجود بزرگیاش، به چنین وضعیتی دچار نشده است؛ در مقابل، یک کشور کوچک مانند هلند ممکن است استقلال خود را از دست بدهد.» این بخش که توسط شاهزاده ایواکورا تومومی (۱۸۲۵-۱۸۸۳) ، رهبر هیئت ۱۱۳ نفره مقامات دولتی، پژوهشگران و دانشجویان ژاپنی در مأموریتی حقیقتیابانه دور دنیا در دوره میجی، ایراد شد ، بازتابدهنده چالش بزرگی است که دولت نوپا با آن روبرو بود: تبدیل مجموعهای از قلمروهای شبهمستقل دوران ادو به یک ملت یکپارچه و متمرکز. سخنان ایواکورا به وضوح هدف این مأموریت را روشن میکند: بررسی راههایی برای اطمینان از شنیده شدن، شناخته شدن و اطاعت از صدای امپراتور توسط مردم ژاپن – شامل هونشو، کیوشو و شیکوکو در آن زمان، و همچنین جزیره تازه الحاق شده ازو (که اخیراً هوکایدو نامگذاری شد). یکی از دغدغههای آینده این بود که آیا این صدا به مردم سایر مناطق الحاق شده نیز خواهد رسید، و در صورت لزوم، تا چه حد آنها تحت «فرمانهای پادشاه» قرار خواهند گرفت. دولت جدید میجی وظایف اداری خود را در شهر تازه نامگذاری شده توکیو (ادو سابق) آغاز کرد. در ۲۳ دسامبر ۱۸۷۱، هیئت اعزامی از یوکوهاما حرکت کرد و دولتی موقت را پشت سر گذاشت که وظیفه رسیدگی به امور روزمره را داشت، اما از آغاز سیاستهای جدید منع شده بود. برنامه سفر شرکتکنندگان در هر دورهای جاهطلبانه بود،…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.