اعتراضات مراکش که به نام نسل زِد ۲۱۲ – با اشاره به کد کشور مراکش – شناخته میشوند، در واکنش به یک سری مرگ و میر در میان زنان باردار در بیمارستان عمومی اصلی در شهر جنوبی اغادیر آغاز شد. سپس این جنبش بدون رهبر به حداقل بیست شهر و شهرک دیگر، از جمله کازابلانکا، مراکش، وجده، رباط، و طنجه گسترش یافت. (یک زن باردار دیگر نیز در تاریخ ۷ اکتبر در همان بیمارستان اغادیر جان باخت). ابزارهای رسانههای اجتماعی، از جمله برنامه ویدیویی تیکتاک و برنامه مخصوص گیمرها دیسکورد، گسترش آن را از طریق هشتگ #GenZ212 تسهیل کردهاند. اینها بزرگترین اعتراضات در مراکش از زمان بهار عربی ۲۰۱۱ هستند، زمانی که جنبش ۲۰ فوریه در میان قیامهای دیگر در کشورهای عربی که بر رسانههای اجتماعی تکیه داشتند و بر کرامت، عدالت، و آزادی تمرکز میکردند، شکل گرفت – و پس از آن دولتها در کشورهایی از جمله تونس، مصر و لیبی سرنگون شدند. جام جهانی فوتبال ۲۰۳۰ در مرکز نارضایتیهای نسل زِدیهای مراکش قرار دارد. در سال ۲۰۲۳، مراکش برای میزبانی مشترک این رویداد با اسپانیا و پرتغال انتخاب شد. میلیاردها دلار آمریکا که صرف گردشگری و استادیومهای جدید شده است – از جمله مجموعه عبدالله در رباط که در اواسط سپتامبر تکمیل شد – موجی از اعتراض را برانگیخته است، با معترضانی که شعار میدهند: «ما استادیوم داریم، اما بیمارستانهای ما چطور؟» علیرغم حرکت به سوی پوشش همگانی مراقبتهای بهداشتی – همانطور که در قانون اساسی ۲۰۱۱ تضمین شده است – شهروندان به ویژه در مناطق روستایی از کیفیت پایین خدمات و هزینههای بالای آن شکایت دارند. بر اساس شاخص مراقبتهای بهداشتی، سیستم مراقبتهای بهداشتی مراکش در پایینترین رتبه جهانی، پایینتر از همسایگان خود الجزایر و تونس قرار دارد. شعار «آزادی، کرامت، عدالت» – که در سال ۲۰۱۱ محبوب شد – نیز در صحنه کنونی دوباره ظاهر شده…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.