مستندسازی صرفاً بایگانی رویدادها نیست، بلکه در مورد نسل‌کشی، سنگ بنای پاسخگویی و جلوگیری از تکرار جنایات است. در سال ۱۹۴۶، سازمان ملل متحد نسل‌کشی را این‌گونه تعریف کرد: کشتن اعضای یک گروه ملی، مذهبی یا نژادی، یا وارد کردن آسیب‌های جدی جسمی یا روانی مستقیم یا غیرمستقیم به آن‌ها، یا تحمیل شرایط زندگی که منجر به نابودی کامل یا جزئی آن‌ها شود، و همچنین تحمیل اقداماتی برای جلوگیری از تولید مثل آن‌ها، یا انتقال اجباری کودکانشان به گروهی دیگر. پیش از این تاریخ و پس از آن، جهان شاهد کشتارهای هولناکی بوده است که مردمانی را به طور کامل هدف قرار داده‌اند. با این حال، سازوکارهای مستندسازی و واکنش بین‌المللی به هر فاجعه متفاوت بوده است. امروزه، با تکامل رسانه‌های دیجیتال و فناوری‌های جمع‌آوری شواهد، مستندسازی بیش از هر زمان دیگری در افشای تخلفات و تضمین تحقق عدالت اهمیت یافته است. اما سوال بزرگ همچنان باقی است: چگونه یک فاجعه را مستند کنیم؟ و چگونه خاطره قربانیان را حفظ کنیم؟ نسل‌کشی اسرائیل در غزه: پخش زنده در مقابل چشمان جهان: غزه اولین نسل‌کشی زنده‌ای است که ما بر روی صفحه‌های نمایش شاهد آن هستیم و با انقلاب ارتباطات مدرن پشتیبانی می‌شود. از آنجایی که تصویر گویاترین بیان از فاجعه است، کتاب عکس «غزه… من دزدکی نگاه می‌کنم» منتشر شده تا زندگی کودکان غزه را در سایه جنگ نسل‌کشی، از طریق دویست عکس رنگی همراه با کلمات و ابیات شعری به تصویر بکشد. در رسانه‌ها، پوشش‌های گسترده‌ای از قهرمانان فلسطینی انگشت‌شماری که خود را در سرزمینی رسانه‌ای خشک و تنها یافتند، برجسته شد. وائل الدحدوح، روزنامه‌نگار، جایزه شجاعت از سازمان «گزارشگران بدون مرز» برای سال ۲۰۲۴ را دریافت کرد، در حالی که سمر ابوالعوف، عکاس، جایزه «مجله عکاسان آماتور» برای عکاسی خبری را به دست آورد و بیسان عوده، روزنامه‌نگار و سازنده محتوا، جایزه بین‌المللی «امی» را در رده «داستان…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.