ماه گذشته، هزاران جوان مراکشی در دهها شهر با دو خواسته ساده به خیابانها آمدند: بهداشت و درمان و آموزش بهتر. این جنبش پس از مرگ هشت زن هنگام زایمان در یک بیمارستان دولتی که اکنون «بیمارستان مرگ» لقب گرفته است، آغاز شد. مرکز منطقهای بیمارستان حسن دوم که از سال ۱۹۶۷ نوسازی نشده است، منابع کافی برای مراقبت از سیل بیمارانی که از سراسر استانهای روستایی جنوبی میآیند را ندارد. با این حال، تنها چند مایل دورتر، استادیوم ادرار در حال انجام بازسازیهای قابل توجهی برای آمادهسازی برای جام ملتهای آفریقا ۲۰۲۵ و جام جهانی ۲۰۳۰ است که مراکش، پرتغال و اسپانیا به طور مشترک میزبان آن خواهند بود. این نابرابری بین هزینههای عمومی ناکافی برای نیازهای اولیه انسانی و هزینههای هنگفت برای پروژههای پرستیژی، مردم مراکش، به ویژه اعضای نسل زد، را خشمگین کرده است. به مدت ده روز متوالی، معترضان خیابانها را پر کردند و به صورت ناشناس در یک کانال دیسکورد با بیش از ۲۰۰,۰۰۰ عضو به نام «نسل زد ۲۱۲» که از کد تلفن بینالمللی این کشور گرفته شده، سازماندهی شدند. آنها شعار میدادند: «جوانان جام جهانی نمیخواهند! بهداشت! آموزش!» اعتراضات در اوایل اکتبر متوقف شد تا معترضان مجدداً سازماندهی شوند و به پادشاه فرصت واکنش دهند، قبل از اینکه در ۱۸ اکتبر با همان خواستهها از سر گرفته شود. برخی گمانهزنی کردهاند که آیا اعتراضات «نسل زد ۲۱۲» ادامه بهار عربی است، که در دسامبر ۲۰۱۰ در تونس آغاز شد و ظرف سه ماه به تقریباً تمام کشورهای عربی گسترش یافت. اما اعتراضات مراکش بیشتر با اعتراضات گستردهتر نسل زد که در سال ۲۰۲۲ در سریلانکا آغاز شد و در سراسر آسیا و آفریقا، به ویژه در نپال و ماداگاسکار امسال، گسترش یافته است، شباهت دارد. اگرچه هر یک از این اعتراضات مجموعهای از خواستههای محلی دارند، اما تمرکز مشترکی بر فساد، نابرابری اجتماعی-اقتصادی…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.