در ماه فوریه، همزمان با چهل‌وششمین سالگرد تاسیس جمهوری اسلامی ایران، اعتراضاتی در شهر دورافتاده دهدشت در جنوب غربی کشور به وقوع پیوست. ایرانیان شعارهای ضد حکومتی سر دادند و پلاکاردهایی با مضمون «از دهدشت تا تهران، اتحاد، اتحاد» در دست داشتند. این تظاهرات بخشی از یک جنبش ملی بود که از سال ۲۰۲۲ و پس از قتل مهسا امینی، دختر ۲۲ ساله کُرد ایرانی، آغاز شده و ده‌ها هزار ایرانی را به خیابان‌ها کشاند تا خواستار آزادی شوند.خیزش «زن، زندگی، آزادی» از طریق شعارهای شبانه از پشت‌بام‌ها، نافرمانی روزانه از قانون حجاب اجباری رژیم و اعتراضات پراکنده و کوچکتر در سراسر کشور ادامه یافته است. رئیس‌جمهور ترامپ نباید عزم مردم ایران را فراموش کند، زمانی که استیو ویتکاف، فرستاده ویژه او در امور خاورمیانه، روز شنبه در عمان با وزیر امور خارجه ایران درباره برنامه هسته‌ای این کشور گفتگو می‌کند. دولت ترامپ سیاست فشار حداکثری را با هدف جلوگیری از دستیابی تهران به سلاح هسته‌ای و مقابله با نفوذ آن در خارج از کشور، احیا کرده است. اما تاکنون، دولت به طور آشکاری یک موضوع حیاتی برای ایرانیان را نادیده گرفته است: حقوق بشر. این یک انحراف آشکار از دستور کار دوره اول ریاست جمهوری ترامپ است که نقض حقوق بشر در ایران را محکوم می‌کرد و حقوق بشر را به عنوان یک جزء اساسی از چشم‌انداز سیاست خارجی خود معرفی می‌کرد. مهم‌تر از آن، این یک محاسبه اشتباه بزرگ است. دهه‌ها سابقه ایالات متحده نشان می‌دهد که رعایت حقوق بشر جزء لاینفک حفظ امنیت آمریکا بوده است. به ویژه دولت‌های کارتر و ریگان از دیپلماسی حقوق بشر به عنوان ابزاری حیاتی برای مذاکره با اتحاد جماهیر شوروی استفاده کردند و با استفاده از فشارهای علنی و پنهانی، توافقنامه‌های کنترل تسلیحات را تضمین کردند، از جمعیت‌های تحت ستم در پشت پرده آهنین حمایت کردند و به یکی از خطرناک‌ترین…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.