در شرایط امروزه که هشدارها در مورد وضعیت اقلیمی جهان بیشتر و نگران کننده تر می شود، تغییرات اقلیمی و تخریب محیط زیست، تهدیدات موجود برای کشورهای حوزه مدیترانه و گونه‌های وسیع اکوسیستم این منطقه است. ردپای اکولوژیکی کنونی این کشورها بالاتر از میانگین جهانی است و کمبود اکولوژیکی آن دو برابر بیشتر است(به این معنی که کشورهای مدیترانه تقریباً 2.5 برابر بیشتر از آنچه اکوسیستم‌های منطقه می‌توانند به طور طبیعی ارائه دهند، منابع طبیعی و خدمات اکولوژیکی مصرف می‌کنند). در همین حال، نهادهای اتحادیه اروپا و کشورهای عضو تصمیماتی در مورد وضعیت اضطراری آب و هوا و انتقال خالص صفر گرفته‌اند. قرارداد سبز اروپا شامل دنبال کردن «دیپلماسی سبز» برای حمایت از همسایگان نزدیک اتحادیه اروپا در گذار به اقتصادهای سبز و پایدارتر است. [1]که هم جوامع اتحادیه اروپا و هم جوامع غیر اتحادیه اروپا را در برخواهد گرفت. این اقدامات در حالی که برای ترویج سازگاری و راهبردهای مورد نیاز برای مقابله با وضعیت اضطراری آب و هوا مثبت است، در صورت مدیریت نادرست می‌تواند یک محیط سیاسی و اقتصادی مناقشه‌برانگیز در سراسر کشورهای حوزه مدیترانه ایجاد کند. امروز، با شدت گرفتن درگیری در اوکراین و تحریم‌های بی‌سابقه مالی و انرژی بر روسیه، چالش و فوریت انتقال انرژی اهمیت بیشتری پیدا کرده است. کشورهای اروپایی برای تامین منابع جایگزین تلاش می‌کنند و به طور فزاینده‌ای به سمت خاورمیانه می آیند تا واردات از صادرکنندگان سنتی هیدروکربن را گسترش دهند و در عین حال در حال بررسی توافق‌های جدید از سوی تولیدکنندگان نوظهور، به‌ویژه در مدیترانه شرقی هستند. روندی متناقض بین تشویق برای انتقال سبز و از آن سو توافق برای تامین نیازهای هیدروکربنی اروپا. تأثیر این اختلال بر انتقال انرژی سبز و جاه طلبی برای محدود کردن سوخت‌های فسیلی آلاینده باید دیده شود، اما به نظر می‌رسد که احتمالاً این وضعیت انتقال به سمت انرژی های پاک را…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.