پس از دهه‌ها مدیریت تنش‌ها از طریق موازنه دقیق، ترکیه و ایران اکنون پس از تحولات اخیر در توازن قدرت منطقه‌ای، بیش از پیش با یکدیگر اختلاف دارند. با جسور شدن آنکارا و قرار گرفتن تهران در موقعیت ضعف پس از سقوط بشار اسد، مبارزه برای نفوذ بین این دو همسایه و رقیب دیرینه در سوریه و عراق در حال تشدید است و می‌تواند بسیار فراتر از مرزهای آنها گسترش یابد. آخرین تنش‌ها با انتقاد ایران از سیاست ترکیه در سوریه پس از فراخوان عبدالله اوجالان، رهبر زندانی حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک)، برای خلع سلاح جنگجویانش، شعله‌ور شد. در پاسخ، هاکان فیدان، وزیر امور خارجه ترکیه، ایران را از دخالت در امور داخلی دیگران برحذر داشت و خاطرنشان کرد که چنین اقداماتی می‌تواند نتیجه معکوس داشته باشد. فیدان در تهدیدی غیرمستقیم و نادر خطاب به کشوری که مدت‌هاست از این می‌ترسد که ترکیه ممکن است تمایلات جدایی‌طلبانه را در میان اقلیت بزرگ آذری خود که بیش از ۲۰ درصد از جمعیت را تشکیل می‌دهند، دامن بزند، گفت: «کسانی که در خانه‌های شیشه‌ای زندگی می‌کنند نباید سنگ پرتاب کنند». ترکیه سال‌هاست که سیاست‌های منطقه‌ای ایران را بی‌ثبات‌کننده می‌داند. هنگامی که ملک سلمان بن عبدالعزیز آل سعود، پادشاه عربستان سعودی، در سال ۲۰۱۵ با رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه، دیدار کرد، این دو رهبر توافق کردند که برای مقابله با آنچه که آنها سیاست‌های فرقه‌ای تهران می‌دانستند، جبهه‌ای متحد تشکیل دهند. اما برای آنکارا، این توافق صرفاً شعار بود و هیچ پیگیری‌ای نداشت. وابستگی ترکیه به ایران برای نیازهای انرژی خود، نفوذ بیش از حد تهران در سوریه و شک و تردید فزاینده ریاض و ابوظبی نسبت به سیاست‌های منطقه‌ای ترکیه، آنکارا را از تعهد به جبهه سُنی به رهبری سعودی بازداشت. امروزه، اوضاع به طور بنیادی متفاوت است. عملیات نظامی اسرائیل در پی حملات ۷ اکتبر ۲۰۲۳، ایران و نیروهای نیابتی…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.