با وجود تنوع گسترده در حوزه‌های وبلاگ‌نویسی در پلتفرم‌های مختلف شبکه‌های اجتماعی، از هنر و ورزش گرفته تا زندگی روزمره فود بلاگرها سهم قابل توجهی از دنبال‌کنندگان و توجه را به خود اختصاص داده‌اند. قالب‌ها و گرایش‌های محتوایی که ارائه می‌دهند متنوع است، اما آن‌ها را سبکی خاص و واژگان ویژه‌ای متحد می‌کند که بخشی از فرهنگ عامه دیجیتال شده است. این امر پیامدهایی نه تنها بر فعالیت‌های اقتصادی بلکه بر سلامت عمومی، به ویژه برای کودکان، و مفاهیم فرهنگی و اجتماعی مرتبط با لذت غذا خوردن دارد. پیدایش اصطلاح «وبلاگ‌نویسی» با ظهور وبلاگ‌های الکترونیکی به شکل اولیه خود در اواخر دهه ۱۹۹۰ به عنوان یکی از اشکال محتوای تولیدشده توسط کاربران مرتبط است. وبلاگ‌نویس یا «بلاگر» توصیفی کلی برای هر کسی شد که به‌روزرسانی‌هایی شامل خاطرات، تجربیات و نظرات خود را منتشر می‌کند، چه از طریق پلتفرم‌های وبلاگ‌نویسی سنتی و چه از طریق «شبکه‌های اجتماعی». این امر بعدا منجر به توصیف وبلاگ‌نویسان شبکه‌های خاص با ابداع کلماتی مانند «یوتیوبر» برای توصیف وبلاگ‌نویسان «یوتیوب» و «تیک تاکر» برای توصیف وبلاگ‌نویسان «تیک تاک» شد. جیم لیف کانادایی از اولین وبلاگ‌نویسان غذا در سراسر جهان است که در سال ۱۹۹۷ با باب اوکومورا، انجمن «چاوهان (chowhound) –را تأسیس کرد که بر پایه به اشتراک گذاشتن و تبادل تجربیات در مورد رستوران‌ها بود. اما اولین «فود بلاگر» به معنای شناخته‌شده، جولی پاول بود که وبلاگی با نام «پروژه جولی/جولیا» برای اجرای دستور العمل‌های غذایی فرانسوی ایجاد کرد و داستان او بعدا به فیلمی آمریکایی مشهور تبدیل شد. با گذشت زمان، وبلاگ‌نویسی غذا در سطح جهانی گسترش یافت؛ به‌طوری که تعداد وبلاگ‌های غذا بیش از ۶۰۰ میلیون وبلاگ در سراسر جهان تخمین زده می‌شود که روزانه بیش از ۲ میلیارد محتوا منتشر می‌کنند. فقط در «تیک تاک»، تعداد ویدیوهای منتشرشده با هشتگ (#foodblogger) ۱.۵ میلیون «پست»، با هشتگ (#Foodie) ۲۷ میلیون و با هشتگ…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.