در طول ربع قرن گذشته، ایرانیانی که خواهان تغییر اجتماعی-سیاسی بوده‌اند، اغلب بین استراتژی‌های مشارکت انتخاباتی و اعتراضات خیابانی در نوسان بوده‌اند. بسته شدن یک مسیر، اغلب به توسل به مسیر دیگر منجر شده است. بنابراین، ما شاهد مشارکت انتخاباتی گسترده رأی‌دهندگان طرفدار تغییر در انتخابات مجلس و ریاست‌جمهوری سال‌های ۱۹۹۷، ۲۰۰۰، ۲۰۰۱، ۲۰۰۹، ۲۰۱۳، ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ و همچنین اعتراضات خیابانی قابل توجه ضد جمهوری اسلامی ایران در سال‌های ۱۹۹۹، ۲۰۰۹، ۲۰۱۷-۱۸، ۲۰۱۹-۲۰ و ۲۰۲۲-۲۳ بوده‌ایم. با این حال، در چند سال اخیر، جامعه ایران با بن‌بست خاصی مواجه شده است. اعتراضات خیابانی به دلیل سرکوب معترضین توسط حکومت، به جایی نرسیده است و در عین حال از سال ۲۰۲۰، تمام راه‌های مؤثر برای مشارکت انتخاباتی طرفداران تغییر نیز بسته شده است. در حالی که انتخابات برگزار شده در جمهوری اسلامی آنچنان باز شبیه کشورهای غربی نبوده است، گاهی اوقات به اندازه کافی رقابتی بوده‌اند که مشارکت مردمی را توجیه کنند. با این حال، از سال ۲۰۲۰، حتی آن میزان حداقلی رقابت نیز از بین رفته است. در انتخابات مجلس سال ۲۰۲۰ و انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۲۱، شورای نگهبان – نهادی که تصمیم می‌گیرد چه کسانی می‌توانند در انتخابات شرکت کنند (و ۱۲ عضو آن به طور مستقیم و غیرمستقیم توسط رهبر معظم انقلاب، علی خامنه‌ای، منصوب می‌شوند) – نامزدی اکثر اصلاح‌طلبان یا حتی اصولگرایان میانه‌رو را رد کرد. این نهاد برای انتخابات آتی اول مارس برای مجلس و مجلس خبرگان نیز همین کار را کرده است و رد صلاحیت‌ها به ابعاد عجیبی رسیده است: نامزدی حسن روحانی، عضو فعلی مجلس خبرگان و رئیس‌جمهور سابق که پیش از این برخی از پست‌های امنیتی ارشد در جمهوری اسلامی را بر عهده داشته است، رد شده است. حتی قبل از رد صلاحیت نامزدی خود، روحانی پیش‌بینی کرد که اکثر مردم در این انتخابات رأی نخواهند داد. محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهور محافظه‌کار…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.