همزمان با آماده شدن خانواده‌ها در سراسر جهان یهود برای دور هم جمع شدن در سدر پسح، مدام به لحظه‌ای فکر می‌کنم که سال گذشته در کنیسه شاهدش بودم. درست بعد از اینکه خاخام موعظه‌اش را با حمله به جهل جوانان در مورد اسرائیل و یهودستیزی آغاز کرد، زنی حدوداً سی ساله از نیمکت‌ها برخاست و بی‌صدا از صحن کنیسه خارج شد. این صحنه، شکاف دردناک و رو به گسترش بین نسلی را از زمان حمله ۷ اکتبر حماس و تهاجم متعاقب اسرائیل به غزه به تصویر می‌کشید. بسیاری از یهودیان جوان اصلاً وارد چنین مراسم کنیسه‌ای نمی‌شدند. برخی از آنها، از جمله بسیاری که در خانواده‌های یهودی متعهد، اردوگاه‌های یهودی، مدارس روزانه بزرگ شده‌اند، در تلاشند تا هویت یهودی خود را با ویرانی‌هایی که دولت یهود بر مردم غزه وارد کرده است، آشتی دهند. برخی، اخلال و اعتراض را به عنوان اهرمی برای دور کردن تصمیم‌گیرندگان جامعه از دیدگاه برد-باخت امنیت یهودیان برگزیده‌اند. برخی دیگر با وجود ناراحتی، ترجیح داده‌اند بی‌صدا در جوامع خود بمانند. و برخی دیگر به طور کلی از زندگی یهودی جدا شده‌اند، زیرا نمی‌خواهند ارزش‌های انسانی و لیبرال خود را بر مذبح ملی‌گرایی افراطی اسرائیل قربانی کنند یا اجازه دهند ادعاهای یهودستیزی به عنوان بهانه‌ای برای لیبرال‌ستیزی خزنده آمریکایی مورد استفاده قرار گیرد. در سوی دیگر این گستره نسلی، بسیاری از رهبران نهادی و فکری تحت تأثیر قرار نمی‌گیرند. نویسندگان و نیکوکاران، روحانیون و مدیران عامل سردرگم و دل‌شکسته و خشمگین هستند. آنها تعجب می‌کنند که چگونه جوانان، محصول یک آموزش یهودی قوی و دوست‌داشتنی، می‌توانند نسبت به تهدیدات امنیتی اسرائیل بی‌تفاوت باشند. آنها خیانت می‌بینند، اشتیاقی برای کسب تأیید از توده‌های «ووک» (woke) می‌بینند. آنها حتی برخی را دشمنان خائن توصیف کرده‌اند. این اولین بار نیست که نسل‌های یهودی با اختلافات دردناک بر سر سدر می‌نشینند. در واقع، سدر، که قدیمی‌ترین آیین خانوادگی یهودی…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.