مقدمه توافق پکن که در مارس 2023 میلادی میان عربستان سعودی و ایران به امضا رسید، علاوه بر اینکه یک شوک به دنیای غرب وارد کرد، واکنش های متضادی را نیز به دنبال داشت. در اکثر موارد، این رویداد و مخصوصا ارزیابی سیاست عربستان سعودی، از یک تحلیل بیطرفانه بی نصیب مانده است؛ زیرا تحلیل هایی که صورت گرفته از زوایای امنیتی و ژئوپلیتیک به مسأله پرداخته و از سیاست داخلی و خارجی که عربستان سعودی در سطح منطقه و جهان در پیش گرفته است غفلت نموده اند. در واقع، سیاست عربستان سعودی در قبال ایران از سال 2015 میلادی تحولات ریشه ای به خود دیده است. این تغییرات اساسا در واکنش به افزایش جاه طلبی های روز افزون ایران برای سلطه بر منطقه و تلاش بی وقفه این کشور برای تضعیف نقش و جایگاه عربستان سعودی صورت گرفت؛ آن هم در زمانى که منطقه شاهد يک وضعیت نابسامانی بود که شرایط به نفع ایران رقم می خورد. علاوه بر آن، تحولات مهم داخلی عربستان در پرتو چشم انداز 2030 نیز در جريان بوده است. این تغییرات در دو رویکرد مهم ریاض که هر کدام مکمل دیگری هستند نمود یافت. رویکرد اول، مقابله با تهدیدات ایران است و این رویکرد در سال 2015 میلادی و همزمان با عملیات ائتلاف حامى دولت قانونی یمن به رهبری عربستان سعودی با هدف مقابله با نفوذ ایران در یمن، آغاز شد. رویکرد دوم، دیپلماسی است که در آوریل 2021 میلادی با گفتگوها به میزبانی عراق آغاز شد و در مارس 2023 میلادی با احیای روابط دیپلماتیک و با میانجیگری چین به نتیجه رسید. این دو رویکرد در این بازه زمانی آشکارا خود را نشان داد و روند مناسبات میان دو کشور را تحت تأثیر قرار داد و از فضای قطع روابط و تنش همه جانبه در سال 2016 میلادی به فضای احیای روابط دیپلماتیک،…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.