در سراسر منطقه آتلانتیک شمالی، کشورهای ثروتمند موانعی برای جلوگیری از ورود خارجی‌ها ایجاد می‌کنند. برخی از این موانع فیزیکی هستند، مانند دیواری که سن دیگو را از تیخوانا جدا می‌کند، که نیروهای آمریکایی به دستور رئیس جمهور دونالد ترامپ در حال تقویت آن با سیم خاردار هستند، یا حصار جدیدی که برای جلوگیری از عبور مردم از بلاروس به لهستان در نظر گرفته شده است. برخی دیگر فقط روی کاغذ قابل مشاهده هستند، مانند محدود کردن پناهندگی توسط دولت جو بایدن یا توافق داخلی اتحادیه اروپا برای تسریع اخراج‌ها و توافق خارجی برای پرداخت پول به تونس تا از عبور مهاجران از دریای مدیترانه جلوگیری کند. مهم‌ترین تأثیرات این سیاست‌ها بر مهاجران یا مهاجران بالقوه وارد می‌شود: محدود کردن توانایی افراد آسیب‌پذیر برای درخواست پناهندگی احتمالاً باعث رنج می‌شود و عواقب اقتصادی و اجتماعی برای جوامع پذیرنده وجود دارد که افراد بیشتری را اخراج می‌کنند و از ورود کارگران بالقوه جلوگیری می‌کنند. کشاورزان لبنی ویسکانسین از هم اکنون هشدار می‌دهند که «اگر نیروی کار مهاجر وجود نداشته باشد، همه ما باید گیاهخوار شویم.» اما توجه به تأثیر اقتصادی چنین سیاست‌های مهاجرتی بر کشورهای مبدأ مهاجران نیز ارزشمند است. مهاجرانی که به کشورهای ثروتمند آتلانتیک شمالی می‌آیند، اغلب از کشورهایی می‌آیند که عموماً نه تنها فقیرتر هستند، بلکه در برابر اثرات آب و هوایی نیز آسیب‌پذیرترند. به عنوان مثال، کشورهای گرمسیری فقیرتر بیشترین آسیب را از گرمای شدید دیده‌اند. وقتی مردم از چنین مکان‌های آسیب‌پذیر آب و هوایی نتوانند در کشورهای ثروتمندتر کار کنند و نتوانند حواله به خانه بفرستند، پیامدهایی برای تأمین مالی پروژه‌های آب و هوایی وجود خواهد داشت. مهم‌ترین نقل و انتقالات مالی: حواله—انتقال وجوه یا کالا از مهاجران به جوامع مبدأ خود—بزرگترین جریان‌های پولی از کشورهای ثروتمند به کشورهای فقیرتر هستند. حتی در سال ۲۰۲۳، قبل از کاهش‌های اخیر در بودجه کمک‌های مالی اهداکنندگان بزرگ مانند…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.