برند یک مکان بازنمایی جغرافیایی آن است و مستلزم فرایند دقیقی از انتخاب و تداعی ویژگی های خاص کارکردی، منطقه ای، و ارزش های نمادین است که فرض می شود بر ارزش مکان بیفزایند. برند مکان باید بازنمایی ارتباط بین کارکردهای معمول و ویژگی های نمادین مکان با مخاطبان بالقوه آن باشد. استراتژی برندینگ مکان در شکل ایده آلش باید شکاف میان سه حوزه را پر کند؛ آنچه یک مکان واقعا هست (هویت)، آنچه مخاطبان از بیرون می پندارند که مکان هست (تصویر)، و این که مکان می خواهد در جهان خارج چگونه شناخته شود (برند یا اشتهار مطلوب مکان). برندینگ مکان را می توان در سطوح مختلفی اعم از شهر، کشور یا منطقه اعمال کرد. تمرکز این یادداشت بر برندینگ مکان در سطح منطقه ای است. طی دهه های گذشته علاقه سیاسی و علمی به پرداختن به مقیاس جغرافیایی در حد منطقه افزایش یافته است. جای پای این علاقه را می توان در فرایندهای بین المللی شدن[1] و جهانی شدن[2] بازیافت که روابط سیاسی، اقتصادی و فرهنگی را در قالب الگوهای جهانی بازتعریف کرده اند. این فرایندها همچنین منجر به رقابتهای بین المللی، بینامنطقه ای و بین شهری شده اند. علاوه براین شاهد دو شکل از تغییر مقیاس در دولت بودگی[3] در سطح افقی و عمودی هستیم. تغییر مقیاس در سطح عمودی به تغییر قدرت از دولت-ملت به بدنه های فراملی مانند اتحادیه اروپا اشاره دارد در عین حال که نوعی تمرکززدایی به مقیاس محلی را هم شامل می شود. تغییر مقیاس در سطح افقی به معنای تعامل بیشتر میان بازیگران دولتی و غیردولتی یا به عبارت دیگر تغییر از دولت[4] به حکمرانی[5] است. هر دو سطح از تغییر مقیاس در دولت بودگی مقامات اجرایی را وا داشته اند تا به دنبال راه های جایگزینی برای شبیه سازی اقتصادی باشند که در نتیجه منجر به افزایش رقابت میان مناطق شده است. در چنین شرایطی…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.