نظام جمهوری اسلامی ایران از قطع اینترنت و ایجاد اختلالات دیجیتال برای مقابله با اعتراضات، مختل کردن ارتباطات و پنهان کردن اقدامات خود از جامعه جهانی استفاده می‌کند. با قطع دسترسی به اطلاعات، نظام جمهوری اسلامی، مخالفان خود را منزوی کرده است و از هماهنگی آن‌ها جلوگیری می‌کند. قطع اینترنت سراسری در سال ۲۰۱۹ که همزمان با سرکوب اعتراضات بود، نشان‌دهنده وابستگی نظام به محدودیت دیجیتالی برای حفظ کنترل اوضاع است. همزمان، ایران با فشارهای فزاینده‌ای از جمله رکود اقتصادی و کمبود برق و گاز مواجه است. با تشدید رکود اقتصادی، ناامیدی عمومی افزایش یافته و احتمال وقوع اعتراضات گسترده بیشتر می‌شود. در حالی که فشارهای اقتصادی و دیپلماتیک از زمان صدور فرمان اجرایی رئیس جمهور دونالد ترامپ مبنی بر اعمال مجدد «حداکثر فشار» بر ایران شدت گرفته است، تاریخ نشان می‌دهد که تا زمانی که مخالفین نظام حاکم بر ایران از ارتباطات قابل اعتماد برای تقویت مقاومت خود در برابر حکومت برخوردار نباشند، این اقدامات کافی نیستند. ایالات متحده سابقه استفاده از فناوری برای مقابله با سانسور حکومت‌های اقتدارگرا را دارد. واشنگتن با تشخیص اینکه محدودیت دیجیتال ابزاری کلیدی برای رژیم‌های اقتدارگرا است، اقدامات پیشگیرانه‌ای را برای اطمینان از دسترسی به اینترنت برای جمعیت‌های آسیب‌پذیر انجام داده است. در سال ۲۰۱۰، دولت ایالات متحده از ZunZuneo، یک شبکه اجتماعی تلفن همراه مخفی که برای کمک به فعالان در شکست نظارت دولتی در کوبا و برقراری ارتباط آزادانه بدون دخالت دولت طراحی شده بود، حمایت کرد. این ابتکار کوتاه‌مدت بود، اما اثربخشی ارتباطات دیجیتال در دور زدن کنترل دولتی را نشان داد. بنابراین، سوال این است که چگونه می‌توان چنین برنامه‌ای را در ایران اجرا کرد. در اینجا، می‌توان از موارد مشابه دیگری نیز استفاده کرد. در نوامبر ۲۰۲۲، ایالات متحده، سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا یک صندوق بشردوستانه برای اختصاص بیش از ۳ میلیارد دلار از دارایی‌های مسدود…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.