پس از شش سال از زعامت نیکول پاشینیان بر ارمنستان، صحنه سیاسی این کشور همچنان آشفته است. در آخرین تحول، تظاهرات و اعتراضات به رهبری روحانیون کلیسای حواری ارمنی در واکنش به تصمیم ایروان برای واگذاری چهار روستای متروکه مرزی به باکو برای حل و فصل اختلافات ارضی دهها ساله بین دو همسایه رخ داد. روابط بین ارمنستان و متحد سنتی آن روسیه سرد و متشنج شده است. در حالی که ایروان در حال توسعه روابط با شرکای جدیدی مانند فرانسه و هند است، طنین خروج ارمنستان از سازمان پیمان امنیت جمعی (CSTO) بلندتر از همیشه شده است. علاوه بر این، آلن سیمونیان، رئیس مجلس ملی ارمنستان پیشنهاد کرده است که ارمنستان ممکن است به زودی یک همه پرسی برای پیگیری عضویت در اتحادیه اروپا برگزار کند. صرف نظر از اجرای چنین تصمیماتی، یک «تغییر پارادایم» در سیاست خارجی ارمنستان در حال شکلگیری است که تفاوت قابل توجهی با رویکرد سنتی این کشور از سال 1991 تا 2018 دارد. روسیه بدون شک از رویکرد فعلی ارمنستان راضی نیست و بارها به دولت پاشینیان اعتراض کرده است. برداشت و نگرش ایران به تحولات ارمنستان عامل مهمی در ژئوپلیتیک منطقه است که کمتر مورد توجه قرار گرفته است. مزایا و معایب ماندن یا سقوط دولت پاشینیان برای ایران هنوز دیده نشده است. پس از استقلال ارمنستان، رویکرد متعادل تهران در قفقاز جنوبی و مناقشه قره باغ به روابط نزدیک ایران و ارمنستان منجر شد. هر سه رهبر قبلی ارمنستان، لوون ترپتروسیان، رابرت کوچاریان و سرژ سرکیسیان، از روابط نزدیک با ایران و روسیه برخوردار بودند. «توافق نانوشته و اتحاد» بین تهران، ایروان و مسکو نقش مهمی در ایجاد تعادل در پویایی قدرت در قفقاز جنوبی داشت. در این راستا، رهبران ارمنستان در توسعه روابط با غرب به ویژه اسرائیل محتاطانه عمل کردند. هنگامی که پاشینیان در ماه مه 2018 به قدرت رسید،…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.