مقدمه : عمامه در میان علمای دینی و مخصوصا در میان علمای شیعه جایگاه ویژه ای دارد. با روی کار آمدن جمهوری اسلامی ایران در سال 1979 میلادی، عمامه ابعاد سیاسی و کارکردی دیگری نیز به خود گرفت. عمامه سیاه را کسانی بر سر می نهند که منسوب به خاندان رسول خدا (صلی الله علیه و سلم) باشند. اما عموم علمای دینی و طلاب حوزه که منسوب به اهل بیت پیامبر نیستند، عمامه سفید بر سر می نهند. یک روحانی عمامه سیاه، در نزد توده مردم جایگاه خاصی دارد. از این رو است که می بینیم مناصب بالای مملکتی نصیب کسانى می شود که عمامه سیاه بر سر دارند. حکومت ایران از همان سال 1979 میلادی تا کنون همواره برای مجازات علمای مخالف ، آنان را خلع لباس کرده است یعنی اینکه برای بازه زمانی مشخص و یا برای همیشه حق استفاده از لباس روحانیت و عمامه را ندارند. هدف نظام از به کارگیری چنین مجازاتی آن است تا همواره جماعت علما را تحت کنترل خود داشته باشد و مخالفتهای آنان را مهار کند تا مبادا نفوذ و سیطره خود را بر آنان از دست بدهد. اما اکنون ورق برگشته است و ملت ایران بر آن شده تا با استفاده از همان حربه، حکومت و رجال دینی حامی آن را در کوی و برزن مجازات کند. به همین خاطر در مدت اخیر کمپین هایی به نام ” عمامه پرانی” به راه افتاد که هدف آنها برداشتن عمامه از روی سر روحانیت است. اما درباره علت پدیده عمامه پرانی باید گفت که به نظر می رسد جوانان ایرانی از این کارزار چند هدف را دنبال می کنند که در اینجا اشاره ای به آنها خواهیم داشت : یک. کاستن از نفوذ علمای دین در کشور جمهوری «اسلامی» ایران، حکومت در اختیار فقها است. از نگاه جوانان ایرانی، در به وجود آمدن…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.