جوانان عراقی یکی از بزرگ‌ترین گروه‌هایی بودند که در اعتراضات گسترده‌ای که از سال ۲۰۱۱ به‌طور دوره‌ای عراق را لرزانده، شرکت کردند و تعداد آن‌ها بین آن زمان و تشرین ۲۰۱۹ به‌تدریج افزایش یافت. اما بسیاری از تحلیلگران بر این باورند که تصور یک جنبش اعتراضی خیابانی دیگر به‌دلیل تسخیر نهایی جنبش اعتراضی توسط عناصر نظام سیاسی که اصلی‌ترین منافع آن‌ها حفظ وضعیت موجود سیاسی بود، دشوار است. آرزوهای جوانان عراقی که برای تغییر سازنده و پایدار کار می‌کنند، غالباً با موانعی که توسط سیستم سیاسی کنونی ایجاد و حفظ می‌شود، به‌ویژه موانع توصیف‌شده به‌عنوان «خط قرمز» مواجه می‌شود. این خطوط قرمز اشکال مختلفی از مهار قیام تشرین تا محدودیت‌های کمتر آشکار بر دسترسی جوانان به نهادهای سیاسی، مشاغل و تأمین مالی برای ابتکارات جامعه مدنی به خود می‌گیرد. چهار مطالعه موردی مبتنی بر مصاحبه که در این مقاله ارائه شده، داستان‌ها و تجربیات جوانانی را منعکس می‌کند که در جوامع خود در سراسر عراق برای فشار به‌سوی تغییر در فرآیند سیاسی کشور، اقتصاد و جامعه مدنی کار کرده‌اند. این مطالعات موردی تجلی‌های متنوعی از «مقاومت سازنده» را نمایندگی می‌کنند که به‌طور جمعی به‌عنوان نقطه تجمعی برای مبارزه گسترده‌تر جوانان عراقی عمل می‌کند. مصطفی؛ از اعتراضات تا سیاست مصطفی، یک فعال سیاسی از ذی‌قار در جنوب عراق، نقش مرکزی در فعالیت‌های سیاسی پس از تشرین ایفا کرده است. با‌وجود نگرانی‌های خانواده‌اش درباره درگیر شدن در سیاست، آرزوی مصطفی برای دیدن آینده‌ای بهتر او را به فعال شدن ترغیب کرد. او از سال ۲۰۱۵ در اعتراضات متعددی در سراسر عراق شرکت کرده است. او در بازتاب این تجربیات گفت: «فقط در این اعتراضات بود که واقعاً احساس عراقی بودن کردم». احساس او با شعارهایی که در سال ۲۰۱۹ در عراق طنین‌انداز شد، همخوانی دارد: «ما یک کشور می‌خواهیم». برای بسیاری از معترضان جوان، تشرین یک جامعه بدیل را ارائه داد، جایگزینی…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.