اگرچه توافقنامههای صلح منطقهای از جنگ غزه و سایر بحرانهای اخیر جان سالم به در بردهاند، اما خطوط قرمز فزاینده و صریحی که توسط پایتختهای عربی ترسیم میشوند، باید در اورشلیم و واشنگتن جدی گرفته شوند. هنگامی که اتحادیه عرب و سازمان همکاری اسلامی این ماه اجلاس اضطراری مشترکی را در قطر برگزار کردند، هدف ظاهری آنها حمایت از همسایه خود در خلیج فارس پس از حمله اسرائیل به رهبران حماس در دوحه بود. با این حال، محتوای بیانیه ۱۵ سپتامبر آنها بسیار فراتر رفت – به جای تمرکز بر حمله قطر، بخش زیادی از سند به مسائل فلسطینی پرداخت و فهرستی از گامهای جمعی و یکجانبهای را ارائه داد که پنجاه و هفت کشور حاضر ممکن است برای «جلوگیری از ادامه اقدامات اسرائیل علیه مردم فلسطین» اتخاذ کنند. علاوه بر تحریمها، اقدامات حقوقی، و کارزار برای تعلیق عضویت اسرائیل در سازمان ملل، این سند از شرکای صلح عرب اسرائیل خواست تا «بازنگری در روابط دیپلماتیک و اقتصادی با آن» را در نظر بگیرند. چنین هشدارهایی پس از تقریباً دو سال جنگ در غزه تعجبآور نیستند. با این حال، بحث در مورد بازنگری آشکار دولتهای عربی در توافقنامههای صلح خود با اسرائیل چیز جدیدی نیست. مدتها قبل از حمله دوحه، سه کشور از پنج کشوری که رسماً با اسرائیل در صلح هستند – مصر، اردن و امارات متحده عربی – سرنخهایی ارائه دادند که در حال بررسی کالیبره کردن مجدد روابط هستند. اگرچه به نظر نمیرسد هیچ یک از آنها در آستانه انجماد یا رها کردن قریبالوقوع توافقنامههای وادی عربه، کمپ دیوید یا پیمانهای ابراهیم باشند، اما اظهارات اخیر مقامات ارشد در هر کشور، خطوط قرمزی را در مورد اینکه چه اقدامات خاصی از سوی اسرائیل ممکن است چنین حرکتی را تحریک کند، تعیین کرده است. دو سال تنشهای انباشته هنگامی که جنگ غزه در اکتبر ۲۰۲۳ آغاز شد، امان،…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.