در سال 2022، در ایران آشوب هایی به وقوع پیوست. همه‌چیز با و مرگ یک زن جوان به نام مهسا امینی آغاز شد. از زمان انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۹۷۹، تظاهرات در سراسر کشور رایج بوده است. بیشتر این تظاهرات بر مسائل محلی و محدود تمرکز داشته‌اند، نه تغییرات سیاسی سراسری، مانند کشاورزانی که از خشک شدن منابع آب کشور ناراضی بودند، معلمان خواهان افزایش حقوق، یا بازنشستگانی که از دست دادن پس‌اندازهای خود عصبانی بودند. بزرگ‌ترین اعتراض در تاریخ معاصر در سال‌های ۲۰۰۹-۲۰۱۰، رخ داد، زمانی که جنبش سبز ایران خواستار برکناری محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهور وقت، شد. شباهت‌ها و تفاوت‌هایی بین اعتراضات سال 2022 با جنبش ۲۰۰۹ وجود دارد. برخلاف سال ۲۰۰۹، ایران در سال 2022 با اعتراضی به‌ظاهر بدون رهبر روبه‌رو بود. هیچ چهره‌ای پیشرو ظهور نکرد و هیچ نشانه‌ای از یک برنامه سیاسی به جز درخواست‌های کلی برای تغییر و حقوق بشر وجود نداشت. هیچ‌یک از شعارهای اقتصادی که در جدیدترین دور تظاهرات شنیده می‌شد، این بار به گوش نمی‌رسید. عدم وجود یک رهبر یا رهبران، کار حکومت را برای مهار این اعتراضات دشوارتر می‌کند اما همچنین برای تظاهر کنندگان نیز دشوار است که خواسته‌های سیاسی روشنی را بیان کند. آنچه که از گذشته متفاوت است، مشارکت قابل توجه زنان بود مانند گذشته، تظاهرات در مناطق شهری متمرکز شد و عمدتاً معترضان از طبقات متوسط و بالا جذب شدند، در حالی که انقلابیون اسلامی سال ۱۹۷۹ می‌توانستند به شبکه مساجد و روحانیون در داخل کشور تکیه کنند که در مناطق روستایی قدرت جمع می‌کردند و سپس به شهرها می‌رفتند. برخی از خشن‌ترین اعتراضات تا کنون در استان سیستان و بلوچستان، هم‌مرز با پاکستان، رخ داده است. مرگ امینی، یک زن کُرد، نارضایتی‌های طولانی‌مدت کردها از رفتار به عنوان شهروندان درجه دو در ایران را نمایان کرد. استان‌های عرب‌نشین در غرب کشور به‌طور منظم اعتراضاتی را در…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.