آتشبس غزه گام نهایی در بازآرایی چشمگیر خاورمیانه بوده است. با شکست خردکننده داعش به عنوان یک نیروی سیاسی بزرگ در سال ۲۰۱۹، تهدید اصلی باقیمانده، ایران بود که با شبکه نیابتی منطقهای خود، نیروهای خود را در سوریه، یمن، و از سال ۲۰۲۳، در غزه، با حمایت برنامه هستهای و زرادخانه موشکهای بالستیک خود تغذیه میکرد. اما تا اواسط سال ۲۰۲۵، این تهدید منطقهای - حداقل در حال حاضر، با تضعیف جدی تمام عناصر سیستم قدرت ایران به استثنای حوثیها - به شدت کاهش یافته است. نتیجه آن، خاورمیانهای است که برای اولین بار از زمان آزادی کویت، هیچ تهدید منطقهای فوری در سطح ملی یا ایدئولوژیک ندارد. این امر در را به روی تحولی نه فقط در سیاست منطقهای، بلکه در زندگی صدها میلیون نفر باز میکند، همانطور که ترامپ در سخنرانیهای خود در ریاض، اورشلیم و شرم الشیخ بیان کرد. بنابراین، آینده منطقه میتواند شبیه آمریکای جنوبی در ۳۰ سال گذشته باشد، که تا حد زیادی عاری از خشونت است و رو به رفاه است. با این وجود، لحظات قبلی چنین امیدی در منطقه - پس از جنگ ۱۹۷۳ و آزادسازی کویت - با لغزش به سمت افراطگرایی و خشونت منحرف شد. درگیری اسرائیل و فلسطین و وضعیت نامشخص در سوریه دو حوزهای هستند که پتانسیل درگیری خشونتآمیز در سطح آنها قرار دارد. اما با آرامش مورد اول توسط آتشبس غزه، سوریه میتواند مانع اصلی برای ثبات بلندمدت منطقهای باشد. از این رو، ناظران بینالمللی، از جمله مقامات ارشد آمریکایی، بر نیاز به حفظ وحدت کشور به عنوان پیششرط برای ثبات و بازسازی بلندمدت تأکید کردهاند. اما همین ناظران به لزوم حفاظت از حقوق فردی و سنتهای فرهنگی اقلیتها، و تا حدی، پذیرش حکمرانی و امنیت محلی در مناطق خاص اشاره میکنند. حل این معمای دشوار نخواهد بود، اما احتمالاً میتواند با شمال شرق تحت تسلط کردها…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.