ایران در سال‌های اخیر اعتراضات و تظاهراتی را تجربه کرده است که به تغییر حکومت مستقر در کشور منجر نشده است اما برخی از محققان و تحلیلگران معتقد هستند که روند تظاهرات در سال 2022 با سایر اعتراضات قبلی متفاوت است. جمهوری اسلامی از زمان تأسیس خود پس از انقلاب ۱۹۷۹ سیاست‌های فرهنگی سختگیرانهای را اجرا کرده است، پوشش زنان تحت قوانین سختگیرانهای قرار داشته است و پلیس اخلاقی از سال ۱۹۷۹ در اشکال مختلف فعال بوده است. فعالان پیشرو بلافاصله پس از انقلاب با برگزاری یک تجمع بزرگ به حجاب اجباری اعتراض کردند، اما در نهایت نیروهای مذهبی قدرت خود را تقویت کردند و شروع به اجرای سیاست‌های فرهنگی خود کردند. جامعه ایرانی به طور فزاینده‌ای لیبرال، جهانی و کمتر مذهبی شده است. این اختلاف فرهنگی بین یک جامعه روزافزون لیبرال و تأسیسات محافظه‌کار تنش‌هایی را بین شهروندان و دولت ایجاد کرده است. دهه ۲۰۱۰ دهه گمشده ایران بود. تولید ناخالص داخلی سرانه ایران از ۷,۸۰۰ دلار در سال ۲۰۱۱ به ۲,۳۰۰ دلار در سال ۲۰۲۰ کاهش یافت. تحریم‌های اقتصادی به‌طور قابل توجهی به اقتصاد ایران آسیب زده است و زندگی را برای شهروندان ایرانی در تمام طبقات اجتماعی دشوار کرده است. میلیون‌ها ایرانی که قبلاً در طبقه متوسط قرار داشتند، از آن خارج شده‌اند و اکنون طبقه متوسطی داریم که انتظارات بالایی دارد اما فرصت‌های اقتصادی محدودی. این نیز به ناامیدی مردم دامن زده است. جنبش‌های اعتراضی پس از انقلاب ۱۹۷۹ بخشی از تاریخ ایران بوده‌اند. دو اعتراض عمده در سال‌های ۲۰۱۷-۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ عمدتاً در شهرهای کوچک و تحت سلطه مردان جوان کم‌درآمد متمرکز بودند. طبقه متوسط شهری نقش فعالی ایفا نکرد اما در اعتراضات 2022 شاهد مشارکت بیشتر شهروندان طبقه متوسط شهری هستیم. دانشگاه‌ها نیز به میدان نبرد تبدیل شدند. دانشجویان، استادان دانشگاه، ورزشکاران، بازیگران و حرفه‌ای‌ها حمایت خود را از معترضان ابراز کرده‌اند. بسیاری از…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.