برنامه جامع اقدام مشترک (برجام)، که عموماً با نام توافق هستهای ایران شناخته میشود، عملاً در ۲۸ سپتامبر به پایان رسید. اعضای اروپایی این توافق، ایران را به عدم پایبندی به تعهداتش ذیل این توافق متهم کردند و مکانیسم ماشه را فعال کردند که تمام تحریمهای قبلی سازمان ملل را که برجام در سال ۲۰۱۵ به حالت تعلیق درآورده بود، دوباره اعمال کرد. با وجود تحریمهای مجدد، تهران محاسبه میکند که در برابر به اصطلاح فشار حداکثری ایالات متحده مقاومت کرده است، در حالی که تحریمهای سازمان ملل اکنون عمدتاً وزن «روانی» دارند. روسیه و چین مشروعیت مکانیسم ماشه را رد میکنند و ادعای تهران مبنی بر اینکه خود اروپا به این توافق پایبند نبوده است را تکرار میکنند. همه اینها پس از حملات اخیر اسرائیل و ایالات متحده به ایران در ماه ژوئن در بحبوحه مذاکرات ایالات متحده و ایران اتفاق افتاد که در آن واشنگتن خواستار برچیدن دائمی برنامه غنیسازی تهران شد - عقبنشینی آشکار از برجام، که غنیسازی ایران را به ۳.۶۷ درصد برای مدت ده سال محدود میکرد. ایران از اینکه پایبندی اولیهاش به توافق، مزایای وعده داده شده در آن را به همراه نداشت، به ویژه پس از خروج ایالات متحده در سال ۲۰۱۸ و عدم مقاومت اروپا در برابر تحریمهای ثانویه آمریکا، آزرده خاطر است. اکنون که حملات اخیر، ایران را بیشتر آزرده خاطر کرده است، با تعلیق همکاری با آژانس بینالمللی انرژی اتمی، موضع خود را سختتر کرده است. از آنجایی که همه طرفها از برجام متنفر شدهاند، این لحظهای سرنوشتساز در دو دهه چالش هستهای ایران است. آیا دور جدیدی از مذاکرات یا جنگ وجود خواهد داشت؟ آیا ایران برای ساخت بمب عجله خواهد کرد؟ در ظاهر، موضع ایران بدون تغییر باقی مانده است: نه تسلیحاتی شدن، نه رها کردن غنیسازی. این نشان دهنده تداوم است - ظاهری که خود تهران ممکن…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.