به فراخور مقاطع مختلف تاریخی، و از کنش و واکنش انسان اندیشمند، و محیط مطلوب آن، که پیدایش، تکوین و سقوط تمدن ها را به دنبال داشت، جوامع مدنی در امتداد توسعه تمدنی خود، دوره های مدرن را به دفعات تا رسیدن به بالندگی و کهنگی تمدنی تجربه کرده اند. اما استواری و تداوم مدنیت در هر صورت ناشی از امکانات محیطی، دسترسی و دستیابی به دانش، تنوع و عقاید متکثر جامعه، اتکا به اندیشه، فلسفه سیاسی پویا ، و سرسختی حاکمیت های سیاسی بوده است. اکثرحاکمیت های سیاسی مجهز به افزارها، و به پشتوانه تداوم منابع محیطی و ژئوپلیتیک منافع، در اغلب اوقات بیشترین مقاومت را در تقابل با تغییرات، و تمایل به حفظ وضع موجود داشته اند. این ایستادگی در حکومت های بسته و ایدئولوژیک نمود بیشتری دارد. به گونه ای که در دولت های تمامیت خواه، دیکتاتور و ایدلوگ محور، این موارد خود را به شکل انقلاب، خشونت و سرکوب نشان می دهد. اما در جوامع توسعه یافته و مدرن، انتقاد مردم نسبت به ناهنجاری های دولت و پایداری و ایستادگی آن در مفابل هنجارهای شناخته شده آنها در قانون اساسی دمکراتیک؛ درشکل و قالب نهادهای فرهنگی و گروه های مخالف در لایه های پنهان جامعه بوده، و به صورت اعتراضات سیاسی مصالمت آمیز، و گاهی با برخورد محدود فیزیکی گروههای نافرهیخته روی می دهد. در این جوامع حتی تعارضات و جنگ ها که نیز توسط دولت ها برعلیه قلمروهای سرزمینی و واحدهای سیاسی دیگر جهان که گاها به شکل دخالت، کودتا، براندازی نرم و رویارویی مستقیم صورت می گیرد؛ غالبا در فرم شکیل دمکراسی(از نواقص دمکراسی نظری و کاربردی در غرب) رخ می دهد. تحول در هر دو جامعه حتمی، ولی مدت زمان، کیفیت و شدت در آنها متفاوت است. تمایل به نوگرایی هرچه بیشتر در جوامع مدرن از یک طرف، و کنترل مدام و فزاینده…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.