روز جمعه هفته گذشته پارلمان آذربایجان با تصویب لایحه ای با پیشنهاد تاسیس سفارت آذربایجان در تل آویو موافقت کرد. این تصمیم به احتمال فراوان با موافقت رئیس جمهور نیز همراه خواهد شد که برای 19 سال بر این کشور حکومت می کند. با این حال برخلاف امارات متحده عربی و بحرین که در سایه امضای توافق نامه های بین المللی اقدام به گشایش سفارتخانه های خود در اسرائیل کرده اند، مناسبات حاکم میان اسرائیل و کشوری که با ایران مرز مشترک دارد دارای پیشینه ای تاریخی و ویژه است. اسرائیل و آذربایجان روابط با یکدیگر را بلافاصله پس از فروپاشی شوروی سابق آغاز کردند و در طول یک دهه اخیر بیش از هر زمان دیگری به یکدیگر نزدیک شده اند. شرکت های اسرائیلی سلاح هایی با کیفیت بالا را در اختیار آذربایجان قرار داده اند و این در حالی بود که آذربایجان تامین کننده اصلی نیازهای اسرائیل به انرژی بوده است. براساس گزارشات مختلف 40 درصد واردات نفت مصرفی اسرائیل توسط آذربایجان تامین می شود. نخست وزیر بنیامین نتانیاهو حتی در سال 2016 از این کشور دیدن کرد و توافقاتی را با آنها به امضا رساند، با این حال علی رغم یک کارزار فراگیر جذاب، باکو از قبول افتتاح سفارت خود در تل آویو سرباز زد و تنها با گشایش یک دفتر تجاری در سال گذشته موافقت کردند. با این حال اکنون سوال کلیدی آن است که چه امری باعث چرخش در مواضع طرف آذری و تمایل آن به گشایش سفارت در اسرائیل شده است؟ برای پاسخ به این سوال باید به ارزیابی دقیق روابط آذربایجان با همسایه و دشمن اعلانی اش یعنی ارمنستان بپردازیم. تاریخ عصر مدرن به ما آموخته است که زمانی که امپراتوری های چندملیتی دچار اضمحلال و فروپاشی می شوند درها برای منازعه میان کشورهای همسایه و مردمان مختلفی که تحت آن امپراتوری زندگی می…
دریافت اشتراک
جهت مشاهده این مطلب لطفا اشتراک تهیه کنید یا با حساب کاربری سازمانی وارد شوید.
در رصدخونه می توانید به ازاء به اشتراک گذاری رصدهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و…به رصد سایر افراد دسترسی داشته باشید.